تاریخچه سلول های خورشیدی
لفظ “فتوولتائیک” از عبارت یونانی ” φῶς (phōs)” به معنی “روشنایی” و کلمه ولتائیک از نام فیزیکدان ایتالیایی به نام ولتا (که واحد نیروی محرکه الکتریکی است) گرفته شده است.
عبارت “فتو-ولتائیک” از سال ۱۸۹۴ در زبان انگلیسی استفاده می شود.
اثر فتوولتائیک اولین بار توسط فیزکدان آلمانی “اِی.ای.بکورل” در سال ۱۸۳۹ شناسایی شد.
سال ۱۸۸۳ اولین سلول خورشیدی توسط “چارلز فریت” ساخته شد، او نیمه هادی سلنیوم را با یک لایه نازک از طلا برای تشکیل درگاه اتصال پوشش داد. بازده دستگاه فقط در حدود ۱ درصد بود.
سپس فیزیکدان روسی “الکساندر استولتاو” اولین سلول خورشیدی برمبنای اثر فتوالکتریک (کشف شده توسط هانریش هرتز در سال ۱۸۸۷) ساخت.
“آلبرت اینشتین” اثر فتوالکتریک را در سال ۱۹۰۵ تشریح کرد و به خاطر این جایزه نوبل فیزیک را در سال ۱۹۲۱ دریافت کرد. “راسل اهل” اتصال های نیمه هادی مدرن در سلول های خورشیدی در ۱۹۴۶ ، در حالی که داشت روی یک سری تحقیقات مربوط به ترازیستور کار می کرد، مطرح کرد.
بالاترین بازده سلول های خورشید توسط “چپین”،”فولر” و “پیرسون” در ۱۹۵۴ به هنگام استفاده از یک اتصال p-n سیلیکونی بدست آمد. در چهار دهه ی گذشته اقدامات قابل توجهی در جهت ساخت پنل های خورشیدی مناسب نیروگاه های تولید انرژی خورشیدی مگاواتی صورت گرفته است.
